κολάζ με έργα του Οδυσσέα Ελύτη

 


Ελύτης

 

Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας

    ο πετροπαιχνιδιάτορας

από την άκρη των ακρώ

    κατηφοράει στο Ταίναρο

Φωτιά 'ναι το πηγούνι του
    χρυσάφι το πιρούνι του.

                Ο ΗΛΙΟΣ

Ε σεις στεριές και θάλασσες

    τ' αμπέλια κι οι χρυσές ελιές

ακούτε τα χαμπέρια μου

    μέσα στα μεσημέρια μου

«Σ' όλους τους τόπους κι αν γυρνώ
    μόνον ετούτον αγαπώ!»

Από τη μέση του εγκρεμού

    στη μέση του αλλού πελάγου

κόκκινα κίτρινα σπαρτά
    νερά πράσινα κι άπατα
«Σ' όλους τους τόπους κι αν γυρνώ
    μόνον ετούτον αγαπώ!»

Με τα μικρά χαμίνια του

    καβάλα στα δελφίνια του

με τις κοπέλες τις γυμνές

    που καίγονται στις αμμουδιές

με τους λοξάτους πετεινούς

    και με τα κουκουρίκου τους!

Ὁ μικρὸς Ναυτίλος

Ὅτι μπόρεσα ν΄ ἀποχτήσω μία ζωὴ ἀπὸ πράξεις ὁρατὲς γιὰ ὅλους, ἑπομένως νὰ κερδίσω τὴν ἴδια μου διαφάνεια, τὸ χρωστῶ σ΄ ἕνα εἶδος εἰδικοῦ θάρρους ποὺ μοῦ ῾δωκεν ἡ Ποίηση: νὰ γίνομαι ἄνεμος γιὰ τὸ χαρταετὸ καὶ χαρταετὸς γιὰ τὸν ἄνεμο, ἀκόμη καὶ ὅταν οὐρανὸς δὲν ὑπάρχει.

Δὲν παίζω μὲ τὰ λόγια. Μιλῶ γιὰ τὴν κίνηση ποὺ ἀνακαλύπτει κανεὶς νὰ σημειώνεται μέσα στὴ «στιγμή» ὅταν καταφέρει νὰ τὴν ἀνοίξει καὶ νὰ τῆς δώσει διάρκεια. Ὁπόταν, πραγματικά, καὶ ἡ Θλίψις γίνεται Χάρις καὶ ἡ Χάρις Ἄγγελος· ἡ Εὐτυχία Μοναχὴ καὶ ἡ Μοναχὴ Εὐτυχία.

μὲ λευκές, μακριὲς πτυχὲς πάνω ἀπὸ τὸ κενὸ ἕνα κενὸ γεμάτο σταγόνες πουλιῶν, αὖρες βασιλικοῦ καὶ συριγμοὺς ὑπόκωφου Παραδείσου.

Η πορτοκαλένια

    Τόσο πολύ τη μέθυσε ο χυμός του ήλιου
που έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει,
σιγά-σιγά: η μικρή Πορτοκαλένια!
Eτσι καθώς γλαυκόλαμψαν οι εφτά ουρανοί,
έτσι καθώς αγγίξαν μια φωτιά τα κρύσταλλα,
έτσι καθώς αστραψανε χελιδονοουρές,
σάστησαν πάνω οι άγγελοι και κάτω οι κοπελιές,
σάστησαν πάνω οι πελαργοί και κάτω τα παγόνια,
κι όλα μαζί συνάχτηκάν κι όλα μαζί την είδαν,
κι όλα μαζί τη φώναξαν: Πορτοκαλένια!
Μεθάει το κλήμα κι ο σκορπιός, μεθάει ο κόσμος όλος,
όμως της μέρας η κεντιά τον πόνο δεν αφήνει.
Τη λέει ο νάνος ερωδιός μέσα στα σκουληκάκια,
τη λέει ο χτύπος του νερού μες στις χρυσοστιγμές,
τη λέει κ' η δρόσο στου καλού βοριά το απανωχείλι:
-Σήκω μικρή, μικρή, μικρή πορτοκαλένια!
Oπως σε ξέρει το φιλί κανένας δεν σε ξέρει.
Μήτε σε ξέρει ο γελαστός θεός,
που με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά
γυμνή σε δείχνει στους τριανταδυό ανέμους!


 ΤΑ ΤΖΙΤΖΙΚΙΑ

Η Παναγιά το πέλαγο
    κρατούσε στην ποδιά της
Τη Σίκινο την Αμοργό
    και τ' άλλα τα παιδιά της

Από την άκρη του καιρού
    και πίσω απ' τους χειμώνες
ʼκουγα σφύριζε η μπουρού
    κι έβγαιναν οι Γοργόνες

Κι εγώ μέσα στους αχινούς
    στις γούβες στ' αρμυρίκια
Σαν τους παλιούς θαλασσινούς
    ρωτούσα τα τζιτζίκια:

Ε σεις τζιτζίκια μου άγγελοι
    γεια σας κι η ώρα η καλή
Ο βασιλιάς ο Ήλιος ζει;
    κι 'ολ' αποκρίνονταν μαζί:

-Ζει ζει ζει ζει ζει ζει ζει ζει.



ΤΟ ΔΕΛΦΙΝΟΚΟΡΙΤΣΟ

Εκεί στης Ύδρας τ' ανοιχτά και των Σπετσώ
    να σου μπροστά μου ένα δελφινοκόριτσο

Μωρέ του λέω που 'ν' το μεσοφόρι σου
    έτσι γυμνούλι πάς να βρεις τ' αγόρι σου;

?Αγόρι εγώ δεν έχω μου αποκρίνεται
    βγήκα μια τσάρκα για να δω τι γίνεται

Δίνει βουτιά στα κύματα και χάνεται
    ξανανεβαίνει κι απ' τη βάρκα πιάνεται

Θε μου συχώρεσε μου σκύβω για να δω
    κι ένα φιλί μου δίνει το παλιόπαιδο

Σαν λεμονιά τα στήθη του μυρίζουνε
    κι όλα τα μπλε στα μάτια του γυαλίζουνε

?Χάιντε μωρό μου ανέβα και κινήσαμε
    πέντε φορές τους ουρανούς γυρίσαμε.

ΣΟΥ ΤΟ 'ΠΑ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

Σου το 'πα για τα σύννεφα
    σου το 'πα για τα μάτια τα κλαμένα
    για τα σημάδια που άφησαν τα χέρια μας
    πάνω στα τραπεζάκια τα βρεμένα
Στα φανερά και στα κρυφά
    σου το 'πα για τα σύννεφα
    Για σένα και για μένα

Σου το 'πα με τα κύματα
    σου το 'πα με τη σκοτεινή ρουφήχτρα
    με το σκυλί και με το κλεφτοφάναρο
    με τον καφέ και με τη χαρτορίχτρα
Ψιθυριστά και φωναχτά
    σου το 'πα με τα κύματα
    Σου το 'πα μες στη νύχτα

Σου το 'πα τα μεσάνυχτα
    σου το 'πα τη στιγμή που δε μιλούσες
    που με το νου μου λίγο μόνο σ' άγγιζα
    κι άναβε το φουστάνι που φορούσες
Από κοντά κι από μακριά
    σου το 'πα τα μεσάνυχτα
    Με τ' άστρα που κοιτούσες.

Ο ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά

Αύγουστε μήνα και Θεέ σε σένανε ορκιζόμαστε
πάλι του χρόνου να μας βρεις στο βράχο να φιλιόμαστε

απ' την Παρθένο στον Σκορπιό χρυσή κλωστή να ράψουμε
κι έναν θαλασσινό σταυρό στη χάρη σου ν' ανάψουμε

Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά.

ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΟΥ ΙΣΠΑΧΑΝ

Μισοφέγγαρο ασημί
    βγαίνει μες στο γιασεμί
Τα κορίτσια το κοιτάν
    απ' τους κήπους του Ισπαχάν

Κι ένας άγγελος με γένια
    στέκει πάνω στα μπεντένια:
Τέτοια νύχτα ποιος κοιμάται
    το Θεό δεν τον φοβάται;

ʼγγελε τι μας το λες
    φέρε κόκκινες στολές
Να γίνουμε τα μαμούδια
    πάνω στα χρυσά λουλούδια

Ράντισέ μας όνειρο
    το γαριφαλόνερο
Να γεμίσουμε τη λύπη
    από κείνο που μας λείπει

Κάνε τη στερνή τη χάρη
    του γερο - περιβολάρη
και του απαρηγόρητου
    να 'ρθει πια το αγόρι του

Γέρνει ο κήπος με το πλάι
    μες στους ουρανούς και πάει
Με το φως επανωφόρι
    στέκει ο άγγελος στην πλώρη:

-Κοιμηθείτε κοιμηθείτε
    το Θεό παντού θα βρείτε
Στο κρεβάτι και στον τάφο
    σας το γράφω σας το γράφω

Μισοφέγγαρο ασημί
    γέρνει μες στο γιασεμί
Τραγουδάνε και το παν
    τα κορίτσια του Ισπαχάν.

ΤΟ «ΤΕΤΡΑΔΙΟΝ ΤΗΣ ΜΑΘΗΤΡΙΑΣ»

Κοιμάμαι κι ονειρεύομαι προβλήματα
    όλα τα πυθαγόρεια θεωρήματα
Τα θαύματα της τριγωνομετρίας
    μέσα στο μπλε «Τετράδιον της Μαθήτριας»

Απ' την αρχή την Κάθοδο των Αχαιών
    τις μάχες των Ελλήνων κατά των Περσών
Να μάθω για τον πόλεμο της Τροίας
    μέσα στο μπλε «Τετράδιον της Μαθήτριας»

Των αγοριών τα κεφαλαία ονόματα
    και τα γυμνά σχεδιασμένα σώματα
Παλιόλογα και λόγια της λατρείας
    μέσα στο μπλε «Τετράδιον της Μαθήτριας».

ΟΛΑ ΤΑ ΠΗΡΕ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
    τ' άγριο μαλλί σου στην τρικυμία
    το ραντεβού μας η ώρα μία
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
    τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι
    την εκκλησούλα με το καντήλι
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
    κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
    με τα μισόλογα τα σβησμένα
    τα καραβόπανα τα σχισμένα
Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια
    όλα τα πήρε τα πήγε πέρα
    τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
    κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ

Εδώ στου δρόμου τα μισά
    έφτασε η ώρα να το πω
ʼλλα είν' εκείνα που αγαπώ
    γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
    το λέω και τ' ομολογώ
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
    μες στη ζωή πορεύτηκα

Όσο κι αν κανείς προσέχει
    όσο κι αν τα κυνηγά
Πάντα πάντα θα 'ναι αργά
    δεύτερη ζωή δεν έχει.


 
ΤΑ ΡΩ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

1. Αρχή του κόσμου πράσινη
         κι αγάπη μου θαλασσινή
    Την κλωστή σου λίγο λίγο
         τραγουδώ και ξετυλίγω

2. Διαβάζω μέσα στο νερό
         το άλφα το βήτα και το ρω
    Τα δυο γυμνά σου πόδια
         τους κήπους με τα ρόδια

3. Σ' έκανα πουκάμισό μου
         σε φορώ και περπατάω
    Με το σώμα το μισό μου
         στο δικό σου που κρατάω

4. Σου 'χτισα μια Σαντορίνη
         με καμάρες και πορτιά
    Να γυρνάς σαν το λυθρίνι
         μες στη δροσερή φωτιά

5. Θα κλείσω μια θα κλείσω δυο
         την απαλάμη των χαδιώ
    Θα κλείσω δυο θα κλείσω τρεις
         την Τύχη κι άμε να τη βρεις

6. Έλα να γίνουμε δυο ζώα
         σε μακρινούς να πάμε τόπους
    Όπου τα πλάσματα τ' αθώα
         να μας φαντάζονται γι' ανθρώπους

7. ʼκουσα μες στον ύπνο σου
         που κολυμπούσε ο κύκνος σου
    Τα δύο μας τα ονόματα
         ν' αλλάζουν χίλια χρώματα

8. Τα χέρια μου τ' αδίσταχτα
         πιάναν την άνοιξη πριν φτάσει
    Τα μάτια σου τ' ανύσταχτα
         της ρίχνανε άνθη να χορτάσει

9. Βγήκε απ' το κόκκινο το μαύρο
         και τώρα που να πάει δεν ξέρει
    Κόκκινα που 'ναι όλα τα μέρη
         Το 'να που απόμεινε ίσως θα 'βρω

10. Μου 'φυγ' ένα συννεφάκι
          πάει τη λύπη στα βουνά
      Ψάχνει να χτίσει ένα σπιτάκι
          στο πάντα και στο πουθενά

11. Σ' ένα λιμανάκι μωβ
          ξύπνησα τα χαράματα
      Όχι να μη γίνω Ιώβ
          μήτε να μάθω γράμματα

12. Στήνει καρτέρι ο κεραυνός
          χώρια να μας πετύχει
      Μα 'ναι μεγάλος ο ουρανός
          και τοσοδούλα η Τύχη

13. Φύγε από κει μωρέ πουλί
          και γέρνει η βάρκα μας πολύ
      Μόνο σου πέταξε και δες:
          ίσα που παίρνει δυο καρδιές

14. Σταμάτα μου την αστραπή
          ν' ανάψω ένα τσιγάρο
      Και πες του σύννεφου να πει
          πως θα 'ρθω να σε πάρω

15. Την αγάπη μια τη λες
          την ντύνεσαι τη γδύνεσαι
      Όσο που γίνονται πολλές
          και πάλι σ' όλες δίνεσαι

16. Περνώντας απ' τις λυγαριές
          κάποιος μου το μουρμούρισε
      Το 'παν οι σκύλοι στις αυλές
          κι η γάτα το χουρχούρισε

17. Κάνε με Μωαμεθανό
          να προσκυνώ στη Μέκκα
      Και να σε πάρω μια και δυο
          κι εφτά φορές γυναίκα

18. Ο που ξέρει ελληνικά
          πέντε κι έξι έντεκα
      Κι ο που ξέρει μόρτικα
          δύο αλλ' αλλιώτικα

19. Η χαρά μου για να παίξει
          διάλεξε κοπέλες έξι
      Καθεμιά κι από μια λέξη
          να τη λέει ώσπου να φέξει

20.Ένα κύμα μέσα σ' όλα
          έγια λέσα έγια μόλα
      Πήρε τα κρυφά μας λόγια
          να τα κάνει κομπολόγια

21. Αυτό που λέμε «σ' αγαπώ»
          στα δέντρα θα το τρίξω
      Με τον αέρα να σ' το πω
          και να σου το φυσήξω

22. Λένε πως κατιτίς κοιμάται
          μέσα στης θάλασσας τον πάτο
      Κάποια που πια δεν το θυμάται
          μ' έχασε σαν σταυρό εκεί κάτω

23. Σαν κάποιος ν' αναστέναξε
          ή να 'κοψ' έναν μενεξέ
      Ραγίστηκεν ο ουρανός
          και φάνηκε ο κατάμονος

24. Τι να 'γινε το μαξιλάρι
          που 'χε απ' τα λόγια μας γεμίσει
      Στον ουρανό θα το 'χει πάρει
          άγγελος για ν' αποκοιμίσει
          κάτι που πια δε θα γυρίσει

25. Μόνο που κοιτάχτηκες
          μέσα στο πηγάδι
      Στην ηχώ σου πιάστηκες
          σαν σε παραγάδι

26. Να σου δένω τα μαλλιά
          με χρυσόν αστάχυ
      Και να λένε τα πουλιά:
          ο που τα 'βρε ας τα 'χει

27. Μες στου κήπου το σκοτάδι
          φέγγεις μόνο με το χάδι
      Όμως όταν μπεις στο σπίτι
          σβήνεις τον Αποσπερίτη

28. Να 'χα μια γομολάστιχα
          να πιάνει στα Γραμμένα
      Να σβήσω τα τετράστιχα
          και να κρατήσω εσένα.



Επηρεασμένοι απο την τεχνοτροπία του ποιητή φτιάξαμε το δικό μας κολάζ.



αποφθέγματα

Την αλήθεια την «φτιάχνει» κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα.

 Τη γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική.Το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.




 Τα τρία Τ της επιτυχίας: Ταλέντο, Τόλμη, Τύχη.


 Για να πατάς στέρεα στη γη, πρέπει το ένα πόδι σου να είναι έξω από τη γη.


 Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ.

 Νέε, θυμήσου: δε γίνεσαι δούλος όταν σε υποτάσσει μόνον αυτός που έχει την εξουσία – αλλά κι εκείνος που την πολεμάει.

 Πριν απ' τα μάτια μου ήσουν φως.
Πριν απ' τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί,Γυναίκα

http://www.gnomikologikon.gr/authquotes.php?auth=18

μελοποιημένα ποιήματα

Το κολάζ είναι μια τεχνική του ποιητή που χαρακτηρίζει το έργο του !

Φωτογραφίες του ποιητή μας

Το πορτρέτο του ποιητή!

φωτογραφία γνωστή από το βιβλίο της γλώσσας της Β΄Δημοτικού

Ο  Ελύτης στο αγαπημένο του Αιγαίο!  Το μεγαλύτερο μέρος της θεματολογίας του είναι αφιερωμένο στα νησιά του Αιγαίου !

Ο Ελύτης στο αλβανικό μέτωπο!

Το ναυτικό καπέλο είναι χαρακτηριστικό της εμφανισής του!

Η βράβευση του ποιητή μας

χαρακτηριστικό το ναυτικό καπέλο του

Το Μονόγραμμα του Ελύτη

Πρωτοσέλιδο εφημερίδας η βράβευσή του ποιητή!

Στον ποιητή μας απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ!